Αυτό είναι το αυτονόητο συμπέρασμα που εξάγει ο πολίτης βλέποντας τις τελευταίες απεργιακές συγκεντρώσεις που διοργανώνουν το Εργατικό Κέντρο Καλαμάτας και το Νομαρχιακό Τμήμα της ΑΔΕΔΥ Μεσσηνίας. Βεβαίως στις πορείες του ΠΑΜΕ συμμετέχουν περισσότεροι διαδηλωτές, αλλά ο αριθμός τους παραμένει σταθερός τις τελευταίες δεκαετίες και είναι πάντα σχεδόν ίσος με τα πιο πιστά μέλη του ΚΚΕ που είναι έτσι και αλλιώς έτοιμα να κατέβουν στο δρόμο όποτε τους ζητήσει το κόμμα. 

Οι πορείες του ΠΑΜΕ, τουλάχιστον μέχρι τώρα, δεν έχουν τη δυναμική που θα αποτύπωνε μια πολιτική μετακίνηση από τα παραδοσιακά συνδικάτα προς τις οργανώσεις όπου κυριαρχούν οι απόψεις του ΚΚΕ. Οπως φαίνεται, οι απογοητευμένοι από τα συνδικάτα εργαζόμενοι προτιμούν να μείνουν σπίτι τους ή να πάνε στη δουλειά τους παρά να ακολουθήσουν άλλες πορείες. 

Σε αντίθεση με τις συγκεντρώσεις του ΠΑΜΕ, που έχουν σταθερό αριθμό διαδηλωτών, οι πορείες του Εργατικού Κέντρου και της ΑΔΕΔΥ είναι ολοένα και μικρότερες καθώς οι εργαζόμενοι μετά το θυμωμένο αντιμνημονιακό ξέσπασμα διαπίστωσαν ότι και οι συνδικαλιστές δεν έχουν μαγικές λύσεις στο τσεπάκι τους. Στην πραγματικότητα, από τις αρχές της δεκαετίας του 1980 μέχρι το 2009 οι συνδικαλιστές δεν έκαναν τίποτα περισσότερο από το να διεκδικούν μερίδιο από τα δανεικά που διαχειρίζονταν οι πολιτικοί για να διατηρήσουν το πελατειακό κράτος. Παράλληλα οι συνδικαλιστές σταματούσαν οποιαδήποτε προσπάθεια εξορθολογισμού, όπως για παράδειγμα τη μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού που επιχείρησε ο Τάσος Γιαννίτσης, διεκδικώντας ολοένα και περισσότερα… δάνεια. 

Εννοείται ότι η συνδικαλιστική ηγεσία μεταπηδούσε με μεγάλη ευκολία στην εξουσία, καθώς ήλεγχε πλήρως ένα μεγάλο τμήμα των κομματικών μηχανισμών τόσο του ΠΑΣΟΚ όσο και της Νέας Δημοκρατίας. Εννοείται επίσης ότι με το πέρασμα του χρόνου η δύναμη των συνδικάτων αύξανε με τον ίδιο ρυθμό αύξησης των κρατικών δανείων και ότι σταδιακά οι συνδικαλιστές άρχισαν να διεκδικούν ολοένα και μεγαλύτερο κομμάτι από την πίτα της εξουσίας. 

Οταν η ελληνική οικονομία χρεοκόπησε οι συνδικαλιστές ασπάσθηκαν αμέσως τις αντιμνημονιακές ιδέες σπεύδοντας να κατηγορήσουν τους “τοκογλύφους” που δεν μας δανείζουν πλέον άνευ όρων όπως στο παρελθόν. Μετά το δημοψήφισμα του 2015, όταν αποδείχθηκε ότι οι αντιμνημονιακοί αγώνες δεν ήταν τίποτα άλλο παρά το όχημα που οδηγεί στην εξουσία, τα συνδικάτα έχασαν το έδαφος κάτω από τα πόδια τους, καθώς οι εργαζόμενοι αντιλήφθηκαν ότι δεν υπάρχουν… δανεικά για μοίρασμα. 

Εκλεισε λοιπόν ο κύκλος των συνδικάτων; Η απάντηση είναι αυτονόητη: Τα συνδικάτα του 20ού αιώνα ή θα εκσυγχρονιστούν ή θα αναπαυθούν στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας δίνοντας τη θέση τους σε άλλες ενώσεις εργαζομένων που θα εκφράσουν καλύτερα τις ανάγκες του τρέχοντος αιώνα. 

Θανάσης Λαγός

Εmail: lathanasis@yahoo.gr